محرومیت از نور طبیعی روز دلیلی است که محققان برای شیوع نامعمول نزدیک‌بینی در آسیا ذکر می‌کنند.
مشکل نزدیک‌بینی در آسیا از آنجایی «نامعمول» خوانده می‌شود که به گزارش بی‌بی‌سی، در جنوب شرق آسیا نزدیک‌بینی از چیزی حدود ۲۰درصد به بالای ۸۰ درصد رسیده و میان جوانان شیوع این مشکل حتی تا ۹۰درصد است که این آمار قطعا مشکلی جدی برای سلامت محسوب می‌شود.
این درحالیست که در بریتانیا نرخ متوسط نزدیک‌بینی بین ۲۰ تا ۳۰ درصد است.
مشکل جدی است
اگر دید شخصی از فاصله ۲ متری تار شود، چشم پزشکان او را نزدیک‌بین محسوب می‌کنند. این مشکل اغلب به دلیل کشیدگی کره چشم، که در جوانی رخ می‌دهد، پدید می‌آید.
پروفسور ایان مورگان، که سرپرستی تحقیق تازه را در دانشگاه ملی استرالیا به عهده داشته است، با بیان این‌که در دو نسل گذشته جهشی نامعمول در تعداد مبتلایان به نزدیک‌بینی بروز کرده است، این افزایش را ناشی از فعالیت زیاد و پیوسته دانش‌آموزان در مدرسه و محرومیت از نور طبیعی روز می‌داند.
«بسیاری از دانش‌آموزان در شرق آسیا ساعاتی طولانی را برای انجام تکالیفشان در مدرسه سپری می‌کنند و از نور طبیعی روز محرومند.»
اما این تنها ساعات طولانی مدرسه نیست که موجب محرومیت دانش‌آموزان از نور طبیعی روز می‌شود. مولفه‌های فرهنگی بخش دیگری از این مشکل هستند: « برخی دانش‌آموزان آسیایی در ساعت نهار مدتی را صرف استراحت و خواب نیمروزی می‌کنند و به همین دلیل از نور روز محروم می‌شوند. در واقع فشار شدید آموزشی و برنامه روزانه دانش‌آموزان، که شامل خواب نیمروزی هم هست، آنان را گرفتار محرومیتی مضاعف از نور روز می‌سازد.»
به گفته دانشمندان یک پنجم این دانش‌آموزان دچار اختلالات شدید بینایی و حتی کوری خواهند شد.
رفع اتهام از عامل وراثت
اما چه‌چیز موجب بروز مشکل نزدیک‌بینی در دانش‌آموزانی است که از نور روز محرومند؟ دانشمندان به نقش ماده‌ای به نام دوپامین در این زمینه اشاره می‌کنند. سطح دوپامین با در معرض نور آفتاب قرار گرفتن چشم بالا می‌رود و این مانع از کشیدگی کره چشم و در نهایت نزدیک‌بینی می‌شود.
این درحالیست که سال‌ها تصور رایج این بود که عنصر وراثت نقش اصلی را در نزدیک‌بینی بازی می‌کند و اهالی چین، کره و ژاپن شدیدا مستعد ابتلا به نزدیک‌بینی هستند.
اما بنابر تحقیق اخیر فرضیه عکس آن به اثبات رسیده است. چرا که در سنگاپور، که افرادی با اصالت چینی، هندی و مالایی در آن زندگی می‌کنند، هر سه گروه نژادی جهشی چشمگیر در ابتلا به نزدیک‌بینی نشان داده‌اند.
به همین دلیل پروفسور مورگان معتقد است که نمی‌توان ژنتیک را عامل اصلی این مساله دانست. به گفته او «ژن‌ها طی دو نسل جهش نمی‌کنند و نمی‌توان این سرعت تغییرات را با مساله ژنتیک توضیح داد.»
نتایج تحقیق دیگری در دانشگاه کمبریج نیز حاکی از آن است که هر یک ساعت بیشتری که کودکان و نوجوانان در نور روز سپری کنند، خطر نزدیک‌بینی را تا ۲درصد کاهش می‌دهد.
